تحلیل و بررسی نقد ارسطویی السدیر مکینتایر برکانت
محورهای موضوعی : اخلاق و تربیت اسلامی
کلید واژه: ارسطو, کانت, مکینتایر, عقل عملی, اخلاق ,
چکیده مقاله :
السدیر مکینتایر از جمله فیلسوفان منتقد لیبرالیسم و نهضت روشنگری است. وی از موضعی ارسطویی به نقد اندیشه اخلاقی کانت و لیبرالیسم پرداخته است. کانت بر عقل عملی محض در تعیین وظایف اخلاقی تاکید دارد. به نظر مکینتایر، عقل عملی محض نمی‌‌تواند در این راستا کارگشا باشد و در برابر، از موضعی ارسطویی، از نقش شخصیت و عقل عملی ساخته شده در سنت و اجتماع در تشخیص وظایف اخلاقی دفاع می‌کند. در این مقاله نقد مکینتایر بر روش اخلاقی کانت توضیح و مورد ارزیابی قرار خواهد گرفت. به اعتقاد نگارنده، رویکرد اخلاقی ارسطویی و کانتی هرکدام مزایا و محدودیتهای خاص خود را دارند. رویکرد کانتی امکان ارزیابی تعهدات اخلاقی موجود را فراهم می‌سازد و رویکرد ارسطویی فرایند تکوین شخصیت اخلاقی و لزوم مصلحت‌سنجی به موقع در عمل اخلاقی را توضیح می‌دهد. نگارنده سعی دارد به الگویی برسد که در ضمن توجیه اصول اخلاقی عام مجالی برای تمایزهای فرهنگی و اخلاقی باقی گذارد. در این الگو، تمایزهای فرهنگی در مقام کاربست و حدود و ثغور اصول عام ایفای نقش می‌کنند. با این روش می‌توان موضعی بین عام گرایی کانتی و خاص‌گرایی ارسطویی اتخاذ کرد، طوریکه نه به مطلق‌گرایی اخلاقی و نه به نسبی‌گرایی منتهی شود. بدین منظور، نگارنده از رویکردی کارکردگرا استفاده می‌کند.
Alasdair MacIntyre is among critics of Liberalism and the Enlightenment movement. He has criticized the moral thought of Kant and Liberalism from an Aristotelian perspective. Kant has emphasized pure practical reasoning for determining moral duties; whereas, in MacIntyre’s view, this kind of reasoning cannot adequately guide the moral agent. MacIntyre, instead, puts emphasis on a character constituted in tradition based on relationships directed towards the human good. This Aristotelian perspective, MacIntyre holds, yields practical knowledge regarding the application of moral rules. In my view, both methods have benefits and limitations, and it is possible to hold a middle position which restricts the moral effect of the community to secondary and exceptional moral rules.
اترک،حسین. 1392، معنای‌دروغ‌مصلحت‌آمیز.نشریه‌پژوهشهای‌فلسفی‌دانشگاه تبریز،سال7.شماره 12.
Aristotle. Politics, tran. Benjamin Jowett, 1999, Batoche Books
Aristotle. Nicomachean Ethics. trans. F. H. Peters, 1966.
Hope, M. (2010). Aristotle's Ethics: Moral Development and Human Nature, Continuum.
Kant, I., [1750s-1790s] 1997. Lectures on Ethics. Ed. P. Heath & J. B.
Schneewind. Trans. P. Heath. Cambridge: Cambridge University Press.
Kant, I.( 1785) 1997. Groundwork of the Metaphysics of Morals. Trans. M. J. Gregory, 1997. Cambridge: Cambridge University Press.
Kant, I. Opus postumum, Cambridge University Press, 1993.
Korsgaard, C. M. The Right to Lie: Kant on Dealing with Evil. Philosophy & Public Affairs, Vol. 15, No. 4 (Autumn, 1986), pp. 325-349.
Leibowitz, Uri. D. (2013). Particularism in Aristotle’s Nicomachean Ethics. Journal of Moral Philosophy, Volume 10, Issue 2:121 – 147.
MacIntyre A (1967). “A Short History of Ethics”. The 1998 ed. London: Routledge.
…………………. (1978). “How to Identify Ethical Principles”, In The Belmont
Report: Ethical Principles and Guidelines for the Protection of Human
Subjects of Research I. Washington: (DHEW pub. no. (OS) 78-0013). 10.
………………… (1981). “After Virtue: A Study in Moral Theory”, 3rd ed.
Indiana: University of Notre Dame Press.
……………. (1987). “The Idea of an Educated Public”, In G. Haydon,
ed. Education and Values: The Richard Peters Lectures. London:
University of London, Institute of Education. pp.15-36.
......................., 1988. Whose Justice? Which Rationality? Indiana: University of Notre Dame Press.
……………. (1990). “The Privatization of Good: An Inaugural Lecture”.
Review of Politics, 52(3), pp.344–61.
............... (1999). “Dependent Rational Animals: Why Human
Beings Need the Virtues”, Chicago: Open Court.
…………….. (2006). “Rival Aristotles: Aristotle against Some
Renaissance Aristotelians”, In Ethics and Politics: Selected Essays, Vol 2.
New York: Cambridge University Press. pp.3-22.
…………………(2006b) Truthfulness and Lies: What Can We Learn from Kant? In MacIntyre, A. Ethics and Politics, Selected Essays, Volume 2.
Cambridge: Cambridge University Press. pp.122-45
……………. (2011). “How Aristotelianism Can become Revolutionary: Ethics, Resistance, and Utopia”, In P. Blackledge & K. Knight, eds. Virtue and Politics: Alasdair MacIntyre's Revoltionary Aristotelianism. Indiana: The University of Notre Dame Press. pp.11-20.
Mackie, J.L. 1977. Ethics: Inventing Right and Wrong. N.Y.: Penguin.
Michael J. Sweeney (2007). Philosophy and Jihad: Al-Farabi on Compulsion to Happiness, The Review of Metaphysics, Vol. 60, No. 3.
Miriam Galston (1994). “Taking Aristotle Seriously: Republican-Oriented Legal Theory and the Moral Foundation of Deliberative Democracy”, California Law Review, Vol. 82 , No.2
Molesworth, W., 1962. The English Works of Thomas Hobbes, Vol.2:
Philosophical Rudiments Concerning Government and Society, 1839th ed.
London: Scientia Aslen.
O’Neill, O (1983). Kant After Virtue, Inquiry, 26, pp.387-405.
Sidgwick, H(1874)2012. The Methods of Ethics. Cambridge University Press.
Louden, R.B (1986). Kant's Virtue Ethics, Philosophy, 61(238), pp.473-489.
Wood, A.W. (2008). Kantian Ethics, Cambridge: Cambridge University Press.